Raj i Pakao su su opisani u Bibliji i Kuranu kao mesta koja odgovaraju onome što su zaslužili oni koji su živeli u orijentaciji Služenja-drugima odnosno Služenja-sebi - prema mišljenju autora ovih knjiga, koji su uglavnom pripadali orijentaciji Služenja-drugima kada su pisali ove knjige. Primitivnim ljudima, koji su zavisili od vatre koja im je omogućavala da kuvaju i obezbeđivala toplotu, poznat je bio strah od opekotina, a takođe i bol koji bi prouzrokovao takav nesrećan događaj. Prema tome, zbog jednog od najjačih bolova, i rana koje bi sporo zarastale i izazivale mnogo bolova kod povređenog za vreme procesa zalečenja, večna vatra se smatrala najstrašnijom kaznom.
Slično, što je čovek živeo na većoj visini, u fizičkom smislu, život je bio lepši. Kada ovo kažemo najpre mislimo na život na vrhovima brda u odnosu na doline, i život u višim kampovima u odnosu na one nizbrdo. U dolinama je velika vlažnost, i gušteri, zmije i insekti su brojni. Na vrhovima brda duva poveterac i čovek može da uživa u prelepom vidiku. Još bolje je ono u čemu mogu da uživaju ptice, nebeske visine. Ništa ih ne može dodirnuti, i ma kako vrhovi brda bili dobri, na nebu mora biti još bolje! Zbog toga, ljudi su smatrali da se raj nalazi na nebu, i što višlje, to bolje.
U stvari, pravedne nagrade za orijentisane na Služenje-drugima i orijentisane na Služenje-sebi nisu Raj i Pakao, već život među sebi sličnima, što je na izvestan način, u svakom slučaju po našem mišljenju, vrsta Raja i Pakla.